Een dagje in het leven van…

Een druk bijgewoonde meewerkdag achter de rug en dan mag het de dag erna wat rustiger, zodat er aandacht is voor kleine ditjes en datjes. We beginnen bij het vrijlaten van de kippen, wiens deur we nu al 4 nachten vergrendelen na het terugvinden van 3 onthoofde kippen aan de vos. Ze mogen niet alleen uit het slaaphok maar ook uit hun intussen kaalgegeten en modderige ren. Een groepje van 10 zit apart om een stukje met jong onkruid vervuilde perceeltje proper te scharrelen. Ontkiemd gras kan anders tijdens de herfst en winter uitgroeien tot een weiland..  Na het kaalpikken gaan we mulchen met compost maar zover zijn we nog niet. Eieren rapen en even genieten van het bekijken van alle bezigheden van de hyperactieve beestjes. Ze zijn duidelijk nog niet aan hun stofbadje toe.
Dan naar de tunnels: wat schoffelen want ook in de winter tiert het onkruid welig als je het niet tegenwerkt. Tunnel 2 staat nu quasi vol, alleen aan de zijkant is nog plaats voor een reeksje winterpostelein, een heel populair bladgewasje dat vlotjes groeit tijdens de korte dagen.
Tussen door mensen voorthelpen, bord bijschrijven, groene vlaggen vervangen door blauwe want de vorstgevoelige soorten mogen stilaan van het land , op het bord of de diepvries of zoetzuur of zoutzuur in. Oogst inslaan tijdens het meest overvloedige seizoen is essentieel als je het jaarrond van landseigen teelt wil leven. De winter is nu eenmaal lang en de dagen te kort om nog productie te leveren. Je moet het dus doen met hetgeen je hebt. Ook voor de afwisseling is het goed, want na december blijven er nog maar 10 teelten vers te oogst i.p.v. 40-50 van juni tot december. Eens een slaatje van opgelegde venkel, een zakje selder in tomatensaus uit de vriezer of courgettensoep uit de vriezen is een leuke afwisseling op spruit, boerenkool, pastinaak, schorseneer, aardpeer, prei, witloof en postelein.
Tussendoor komen er gezinnen met kinderen langs. Wat er ook al weer te oogst is? Ik wijs hen op hetgeen nu de voorkeur geniet, met de vorst in aantocht en nog massa’s vorstgevoelige teelten te oogst: venkel, bleekselder, groene selder, paksoi, chinese kool, ruccola, snijsla en raapjes. En of de kinderen iets kunnen doen? Zeker: ook de broccolischeutjes moeten bij voorkeur geplukt worden.. Oeps, ze hebben een beetje overdreven, na 15min hebben ze een zak vol. Zet het anders maar in ‘het zomerwinkeltje’: de restjes paprika, boontjes en kerstomaatjes die afgeplukt zijn geworden gisteren bij het rooien van de planten op de meewerkdag. ‘Dan kunnen jullie ook ‘iets kopen’ ‘. ‘of ruilen dus’. Leuk he? Ja, dat vinden ze leuk hoor, en ze willen nog meer broccolischeutjes plukken. Boontjes, broccoli en later ook bloemen worden intussen gewoon rauw naar binnen gewerkt. Zo gezellig ongecompliceerd. Pipi Langkous-vibes alom en daar houden we van. Ik word thuis ook Pipi genoemd, wie mij zo noemt noem ik ‘Pippo’.  Ik kan het niet laten beelden te oogsten van deze olijke zusjes.  Omdat ze fotogeniek zijn tussen al dat frisse groen, in die hevige maar warme wind. Maar vooral omdat het zo veelzeggend is voor hetgeen hier gebeurd. Oogst delen met elkaar. Niets verloren laten gaan. Voor jezelf plukken maar ook vaak, op meewerkdagen, voor elkaar. Het economische waardeverschil tussen een grote broccoliknol of vele kleintjes vervalt. Voedselverspilling dus ook.  Terug aan het werk in de tunnels.. ‘Neem nog wat butternuts mee, ze dienen ervoor de winter door te komen’. ‘Mag ik ze weggeven?’ ‘Nee, dat niet. We zijn hier nog altijd met economie bezig, het is geen liefdadigheid’. Als jij deze pompoen eet, ga je die dag geen spruiten eten en zo komen we allemaal de winter door met voornamelijk oogst van het veld. En geraken we verhangen aan dit positivistische maar ook geheel rationeel project, jaar na jaar, en vertellen we erover. Zo gaat het groeien en bloeien. In de zomer hoppen we over hindernis, na hindernis, in de herfst gaan we landen, uitlopen. Stilaan, geheel vanzelf, gaan we dan meer overschouwen, mijmeren, in welke richting we verder willen. Om dan in de winter een paar dingen te realiseren. Zelf opkweken, efficiënter en sneller mulchen, water geven…
En dan knort de maag en protesteert de rug. Tijd voor die andere job: het huishouden en kweek van eigen soort.
Niet vergeten! Een bestellingkje te oogsten voor oogstaandeelhouders, een moeder met zoon, in preventieve quarentaine. Ze hebben duidelijk rekening gehouden met de voorkeursgroenten gebrieft in de mail, en dus pluk ik met enthousiasme: warmoes, radijsjes, broccolischeutjes, hun bloemkool en selder. Er slingeren nog kaartjes in de auto: ‘Groe(n)tjes uit Land van Duwijck’, toepasselijk! We zorgen voor elkaar, daarop is ons model gestoeld.
Trotse oprichter en beheerder, in samenwerking met zovelen,

Birgit