Dit was augustus 2018

Augustus: op de 3de nog planten in keiharde kurkdroge grond: grond loswerken met spitvork, kapot knijpen, plantje diep erin steken, klammige grond zoeken om het blokje mee te omringen, afdekken met n laagje droge grond en droge kluiten om de klammige grond eronder te beschermen tegen het felle licht.. en dat om de uren te overbruggen tot je water kan geven. 3u werk met 3 vrouwen om 150 plantjes geplant te krijgen..Je hebt het gevoel dat je in het Rif-gebergte groenten wil telen, als een koppige steenezel uit de stad.. Overal in Europa staan de zenuwen onder voedselproducenten gespannen. Op de noordpool zijn er bosbranden. Alleen zotten planten nog.
Bij mijn eerste voet op het strand tijdens mijn verlof in Zeeland valt er al een enkele druppel, na 3 maanden droge hitte. O ironie. Stillaan wordt het duidelijk dat het deze keer menens is: op donderdag 9 aug gaat het eindelijk écht regenen. En dan blijkt de bom op dinsdagavond al te barsten. De 15m hoge ratelpopulieren aan de rand van ons kampeerterrein op de boerencamping in Zeeland beginnen te razen, en dan gaat het kletteren. Deze nacht kunnen alle boeren in Zeeland en West-Vlaanderen, Bretagne en Normandië tot 8u blijven liggen, er moet geen water uit de beek in beerkarren worden gepompt en uitgereden om 5u in de ochtend. Ik moet geen poot uitsteken op de boerderij (50ha bioakkers) maar leef mee: er komt in mijn belevenis een imense rust over het land. Ik denk dat alle boeren zwijgen. Dat er geen woord gezegd wordt. Zelfs niet gezucht wordt.

Terug thuis op het veld is het een zaligheid om eindelijk alle planten in hun sas te zien, goed onderhouden percelen met kruimige donkere vochtige grond, zon en regen wisselen elkaar af. En dan het besef: frisse ochtenden, mist, pompoenenoogst: de herfst laat zich al zien. Ook mijn stadskinderen voelden de ommekeer, een magische tijd.